İnsanoğlu, yeni yaşam şekline ayak uydurmaya çalışırken, ruhunu doyuran pek çok şeyden uzak kaldı. Teknolojinin gerekliliği ile sanal ortamlarda bir nebze kendini oyalamayı öğrendi. Ama ruhunun ilacını bulma yolunda kafası karıştı. Sadece oyalandı, sadece zaman doldurmayı öğrendi. Uzun zamandır dört duvarı  ve aynada gerçek kimliğini gördü. Üzüldü, sevindi, endişelendi…Aslında sadece ruhu acıkmıştı. Bu bir açlık telaşıydı. Görünenin ötesini görmesi, paylaşması gerekliydi. İçinde taşıdığı bazı hisleri, bazı görüşleri, kelimelerin kalabalıklaştığı yerde renklerle gözler önüne sermeliydi. Bu ritimdi, tutkuydu, bir iletişim aracıydı. Ruhunun “Nefes” almasıydı.